1استاد گروه حقوق خصوصی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
2دکتری گروه حقوق خصوصی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
چکیده
در قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1318، قانونگذار وجود قرابت نسبی یا سببی تا درجه سوم از طبقه دوم را مانع پذیرش شهادت می دانست. با تصویب قانون آیین دادرسی مدنی مصوب 1379، قانونگذار درخصوص حکم شهادت اقربا سکوت نموده است. به همین جهت، این پرسش مطرح می شود که آیا با وجود سکوت قانونگذار در قانون آیین دادرسی مصوب 1379، همچنان خویشی با یکی از طرفین دعوا، مانع پذیرش شهادت است؟ به نظر می رسد با توجه به سکوت عمدی قانونگذار در قانون جدید آیین دادرسی مدنی، باید قایل به تغییر موضع قانونگذار و پذیرش شهادت اقربا بود. با وجود این، قانونگذار در ماده 154 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1378 (مادهی 209 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392)، قاضی را مکلّف نموده تا درجه قرابت سببی یا نسبی شاهد یا مطلع را با طرفین دعوا سئوال نموده و در صورت مجلس قید نماید. حکم قانونگذار در قانون آیین دادرسی کیفری این پرسش را ایجاد مینماید که اگر شهادت خویشاوندان در نظام حقوقی ایران قابل پذیرش است، چه ضرورتی به پرسش نمودن از طرفین درخصوص وجود یا عدم وجود قرابت می باشد و اگر عدم وجود قرابت در شهادت شرط است، چرا در ذیل شرایط شاهد مطرح نشده است؟
The Study of Juridical and Legal Value of the Witness of Relatives
نویسندگان [English]
Hamid Abhary1؛ Mohammad Hossein Taghipour Darzi Naghibi2
1Professor in Private Law, Mazandaran University, Babolsar, Iran
2Ph.D. in Private Law, Mazandaran University, Babolsar, Iran
چکیده [English]
In civil procedure code enacted in 1931, the legislator, was not accepted the witness of sanguinity or causal relationship of the third degree from the second floor. With approval of civil procedure code enacted in 2000, the legislator is silent about witness of relatives. Therefore, the question arises as to whether, despite the silence of the civil procedure code enacted in 2000, as well as relatives with one of the parties, prevented the acceptance of the witness or not. It seems, due to intentional silence of legislator in the new code of civil procedure, it shall be sentenced to a change of the legislator's idea and acceptance of the relatives' witness. However, the legislator in Article 154 of the criminal procedure code enacted in 1999 (Article 209 of the new code of criminal procedure), the judge shall be to question about the degree of sanguinity or causal relationship between witness and informed with the litigants. The sentence of criminal procedure code raises this question that if the witness of relatives in Iran's legal system is acceptable, what's the point of the question of the parties with respect to existence or nonexistence of the relationship. And if the lack of relationship, in the witness is required, why not raised under the terms of witness?
ابن ادریس، محمد بن منصور بن احمد حلی، (1410)، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قم، چاپ دوم.
ابن بابویه، محمد بن علی صدوق قمی، (1403)، معانی الاخبار، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
ابن زهره، حمزه بن علی حسینی حلبی، (1417)، غنیه النزوع إلی علمی الأصول و الفروع، مؤسسه امام صادق، قم، چاپ اول.
اصفهانی، محمدتقی، مجلسی اول، (1400)، یک دوره فقه کامل، مؤسسه و انتشارات فراهانی، تهران، چاپ اول.
اردبیلی، رضا، (1353)، «شهادت-گواهی-در امور حقوقی و جزائی»، مجله حقوق امروز، اسفند و فروردین، شماره 29، صص 28-19.
ایزدی فرد، علیاکبر، (1386)، «قرائن و امارات مخصوصه در اجرای قسامه»، فصلنامه علمی پژوهشی مطالعات اسلامی، شماره 77، پائیز، صص 28-9.
ایزدیفرد، علیاکبر و محمد قنبرزاده؛ کاویار، حسین، (1389)، «بازخوانی مواضع تهمت در شهادت»، مجله حقوق خصوصی، سال هفتم، شماره شانزدهم، بهار و تابستان، صص 156-113.
بروجردی، آقا حسین، (1429)، منابع فقه شیعه، ترجمه مهدی حسینیان و محمد حسین صبوری، انتشارات فرهنگ سبز، تهران، چاپ اول..
پور احمدی لاله، محمدرضا، (1384)، اصول عمومی اثبات دعوی، نشر زرقلم، تبریز، چاپ اول.
توکلی، سعید، (1385)، «ارزش شهادت و حدود اعتبار آن در نظام حقوقی ایران»، مجله دادرسی، خرداد و تیر، شماره 56، صص 11-6 .
جمعی از پژوهشگران زیر نظر محمود شاهرودی، (1426)، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیه السلام، مؤسسه دائره المعارف فقه اسلامی بر مذهب اهل بیت علیه السلام، قم، چاپ اول.
جمعی از نویسندگان، (1382)، ادله اثبات دعاوی کیفری، دانشگاه علوم اسلامی رضوی، مشهد، چاپ اول.
حر عاملی، محمد بن حسن، (1409)، وسائل الشیعه إلی تحصیل مسائل الشریعه، مؤسسه آل البیت علیهم السلام، قم، چاپ اول.
خراسانی، علی محمد، (1418)، شرح تبصره المتعلمین، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
خوانساری، سید احمد بن یوسف، (1405)، جامع المدارک فی شرح مختصر النافع، مؤسسه اسماعیلیان، قم، چاپ دوم.
خویی، سید ابوالقاسم، (1422)، مبانی تکمله المنهاج، مؤسسه احیاء آثار الامام خویی، قم، چاپ اول.
دیانی، عبدالرسول، (1385)، ادله اثبات دعوا در امور کیفری و مدنی، انتشارات تدریس، تهران، چاپ اول.
زراعت، عباس، (1383)، شهادت اقربا و خادم و مخدوم در فقه و حقوق ایران، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی، شماره 66، زمستان، صص 224-209.
سرشار، محمود، (1331)، «شهادت در امور مدنی و کیفری»، مجله کانون وکلا، دوره اول، بهمن و اسفند شماره 29، صص 21-6 .
سید مرتضی، علی بن حسین، (1415)، الانتصار فی انفرادات الامامیه، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
سیوری حلی، مقداد بن عبدالله، (1425)، کنز العرفان فی فقه القرآن، انتشارات مرتضوی، قم، چاپ اول.
شهید اول، محمد بن مکی عاملی، (1410)، اللمعه الدمشقیه فی فقه الإمامیه، دار التراث-الدار الإسلامیه، بیروت، چاپ اول.
شهید اول، محمد بن مکی عاملی، (1417)، الدروس الشرعیه فی فقه الامامیه، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
شهید ثانی، زین الدین بن علی، (1412)، الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
شهید ثانی، زین الدین بن علی، (1413)، مسالک الأفهام إلی تنقیح شرائع الإسلام، مؤسسه المعارف الإسلامیه، قم، چاپ اول.
شیرازی، مهدی، (1379)، گواهی خویشاوندان، مجله فقه، شماره 25 و 26، پائیز و زمستان، صص 110-82.
شیخ طوسی، ابو جعفر، محمد بن حسن، (1407)، الخلاف، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
صفایی، حسین و حبیب الله رحیمی، (1383)، ارزش اثباتی شهادت در حقوق خصوصی، مجله پژوهش حقوق و سیاست، شماره 13، زمستان، صص 156-133.
عاملی، بهاء الدین محمد بن حسین؛ ساوجی، نظام بن حسین، (1429)، جامع عباسی و تکمیل آن، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
علامه حلی، حسن بن یوسف بن مطهر، (1413)، قواعد الاحکام فی معرفه الحلال و الحرام، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
کاتوزیان، ناصر (1387)، اثبات و دلیل اثبات، نشر میزان، تهران، چاپ چهارم.
کلینی، ابو جعفر محمد بن یعقوب، (1429)، الکافی، دار الحدیث للطباعه و النشر، قم، چاپ اول.
گلدوزیان، ایرج، (1386)، ادله اثبات دعوا، نشر میزان، تهران، چاپ سوم.
مجلسی دوم، محمد باقر بن محمد تقی، (1410)، بحار الانوار الجامعه لدرر اخبار الائمه الاطهار، مؤسسه الطبع و النشر، بیروت.
محقق اردبیلی، احمد بن محمد، (1403)، مجمع الفائده و البرهان فی شرح إرشاد الأذهان، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به حوزه علمیه قم، قم، چاپ اول.
محقق حلی، نجم الدین جعفربن حسن (1408)، شرائع الإسلام فی مسائل الحلال و الحرام، مؤسسه اسماعیلیان، قم، چاپ دوم.
محقق داماد، سید مصطفی، (1406)، قواعد فقه، مرکز نشر علوم اسلامی، تهران، چاپ دوازدهم.
محقق کرکی، علی بن حسین، (1409)، رسائل المحقق الکرکی، جلد 3، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی و دفتر نشر اسلامی، قم، چاپ اول.
مدنی، جلالالدین، (1385)، ادله اثبات دعوی، نشر پایدار، تهران، چاپ نهم.
مشکینی، علی، (1359)، قضا و شهادت، انتشارات یاسر، قم، چاپ اول.
ابتدای صفحه