قراردادهای اجاره در عرف رایج امروزی عمدتاً در قالب «رهن و اجاره» منعقد می‌گردند. با توجّه به وجود پاره‌ای از ایرادات فقهی ناظر بر این نوع از قراردادها فقهاء پیشنهاداتی را مطرح نموده اند که شامل توجیه قرارداد یادشده در قالب شرط قرض و یا شرط عاریه و ودیعه در عقد اجاره می‌باشد که در جای خود محلّ تأمّل و بررسی است. در این میان از جمله راهکارهای پیشنهادی، شیوه‌ای است که توسط برخی صاحبنظران همچون آیت‌الله سیستانی مطرح گردیده است و تحت عنوان بیع شرط و عقد اجاره از آن یاد می‌شود. در عین حال سؤالاتی که مطرح می‌شود آن است که آیا چنین قراردادی مشروعیّت دارد؟ صور مختلف این نوع از قرارداد چیست؟ آیا در تمامی صور مفروض، می‌توان قائل به صحّت معامله شد؟ در پژوهش حاضر نگارنده ضمن تبیین فروض مختلف بحث، درصدد پاسخگویی به سؤالات یادشده و رفع شبهات موجود بر آمده است.
Saeed Ebrahimi1؛ ali akbar izadifard1؛ hossein kaviar2
چکیده [English]
Leases are primarily concluded in the form of "mortgage or rent," in today common norm. Due to some legal objections govern on this type of contracts, jurists have raised suggestions including justification for the above contract in the form of conditions provided loans or conditions of loan and deposit on the rental contract. Among the solutions proposed in this regard, there is a method has been provided by some scholars such as Ayatollah Sistani and it will be remembered as a condition of sale and lease contracts. Meanwhile, the question that arises is about the legitimacy of this contract. What are the different forms of this type of contract? Can we attribute them to the accuracy of the transaction in all given forms? The authors also explain the various assumptions discussed in this study.
کلیدواژه‌ها [English]
Condition sale, Superficial deal, Rent, Lasing stupid, Deal, Illiteracy, Gavel
ابتدای صفحه